BLOG #8

Ik heb jarenlang Jezus bezongen en beleden als Hoogste Heer. En ik genoot ervan om Hem als Machtige Koning en als een Bevrijder te bezingen. Jezus als de superheld, mijn superheld. Hij geneest mij, Hij bevrijdt mij, Hij heeft alles onder controle en Hij heeft de dood overwonnen. En als ik door moeilijkheden heen ga hoef ik zijn Naam maar aan te roepen en zijn hulp en redding is onderweg. Want ziekte en dood hebben geen deel aan het Koninkrijk van mijn Jezus. Diepe dalen van depressie door bijvoorbeeld ziekte en verlies mogen eigenlijk geen plek hebben in mijn leven. Ook de zonde is overwonnen en mag zodoende niet meer bestaan in mijn leven. Want met God aan mijn zijde is toch alles goed? Met God in mij kan ik toch een overwinnend leven leiden? 

Ik heb dit jarenlang van harte geloofd. Ik ben er mee opgegroeid. Totdat ik zelf in een diep dal kwam. 2018 was een pittig jaar. Een goede vriend ging door een vechtscheiding, een andere vriendin werd doodziek, ikzelf ging overspannen de zomer in en qua werk zat er een hoop tegen. En ook de kerk was een erg frustrerende plek geworden. Ik wil daar nu nog niet teveel op ingaan, maar ik heb heel wat nachten wakker gelegen door alles waar ik tegenaan liep daar. 

En waar was superheld Jezus in dat alles? Waar was het overwinnende leven dat ik nu kon leven? Dat bleek toch behoorlijk tegen te vallen. Ik liep vast in dit godsbeeld van een Overwinnende Christus, een Jezus die voor mij vecht. Ik had een grotere God nodig. Of in ieder geval een groter idee of beeld van God. Een God waarmee ik ook in mijn lijden iets kon. Want hoeveel wij als we in nood zitten God bidden om een wonder – wat soms ook gebeurd – en een instant oplossing, blijkt de realiteit toch anders te werken. God grijpt dan niet in en voor Iemand die zo machtig is gaat er toch nog heel veel mis. Lekkere controle, maar niet heus?

Wat mij hielp was een ervaring in de tuin van Getsemane, net buiten Jeruzalem. Ik had de mogelijkheid om daar te zijn in de zomer van 2018, toen ik middenin mijn diepe dal zat. Op die plek staat nu een kapelletje en daarin hangt een schilderij waarop Jezus te zien is dat Hij tot het punt van overgave komt. Overgave aan het lijden en aan hoe het leven nou eenmaal moet gaan. Overgave aan de ‘wil van God’. Hij had ervoor weg kunnen lopen, maar dat deed Hij niet. Hij had het kunnen oplossen (want Hij was toch God), maar dat deed Hij niet. Hij ging de weg die Hij moest gaan.

En daarin werd Jezus niet alleen de Overwinnende Christus voor mij, maar ook de Lijdende Christus. En met zo’n God(sbeeld) kon ik op dat moment wel iets. Zo’n beeld van God dichtte voor mij de kloof tussen het lijden en het belijden. Christus weet namelijk ook wat lijden is en kan dus met mij meeleven. Ook als er niet gelijk een oplossing is, is Hij erbij. Dat heeft mij geholpen om mijn eigen lijden te omarmen en het simpelweg er te laten zijn. Het lijden hoort bij het leven. We willen het niet en als we er middenin zitten is het verschrikkelijk, maar het hoort er bij en het mag er zijn. 

En ik ontdek meer en meer dat het accepteren van lijden juist een weg tot overwinning kan zijn. Want misschien is er uiteindelijk wel niks christelijker (of Christuslijker) dan de pijn, het lijden, de onzin, de duisternis en de zonde recht in de ogen aan te kijken, het vast te pakken en er dwars doorheen te gaan. Is dat dan niet de weg tot overwinning, de weg tot herstel? Christus kon alleen overwinnen door dwars door het lijden heen te gaan. Zo is dus een Lijdende Christus noodzakelijk voor een Overwinnende Christus.

Ik hoop dat de Lijdende Christus ook voor jou meer en meer gaat leven. Dat je ontdekt dat er ook zonder oplossing een aanwezigheid is. Dat er Leven verscholen zit in de (schijn)dood. Want het Leven kan niet dood gemaakt worden. Het vecht zich altijd weer terug naar de oppervlakte en dan opeens is het er weer. Zoals een sneeuwklokje lang voordat de Lente er is deze al aankondigt. 

Geschreven door Hanne de Vries

Dit is een blog naar aanleiding van de podcast met Gerrit Dekker. Je kunt deze hieronder beluisteren.